Pubers, social media & privacy

Natuurlijk storm je niet zomaar de kamer van je tienerdochter binnen. We gunnen onze pubers hun privacy. Maar wat gebeurt er allemaal in hun online leven? Journalist Saskia Smith is moeder van twee pubers. ‘Tussen de duizenden volgers die mijn dochter van dertien had, stonden opvallend veel mannen met ontbloot bovenlijf.’

Nee, mijn dochter was niet blij toen ik een paar jaar geleden door een uit de hand gelopen WhatsApp-gesprek van haar scrolde. Huilend keek ze hoe ik berichtje na berichtje las. Berichtjes waarin plagen overging in pesten. Ik snapte opeens waarom ze zo teruggetrokken was, waarom ze met tegenzin naar school ging. In een groepsapp hadden een paar meisjes zich tegen haar gekeerd, waarop mijn dochter op haar beurt zich tegen hen keerde. Het was niet fraai wat ik las, van alle betrokkenen overigens, ook van mijn dochter. In een poging het offline op te lossen stuitte ik op drie begripvolle ouders en op een die vond dat het niet onze zaak was, en dat onze dochters het maar met elkaar moesten oplossen. Aan de ene kant had deze moeder gelijk, kinderen moeten zelfredzaam zijn, maar aan de andere kant hadden we het hier over vijf twaalfjarige meisjes! Die waren gewoon nog te jong om dit met elkaar uit te vogelen. Zelfredzaamheid moet je tenslotte ook leren.
Toch zette dit voorval me aan het denken. Is dat wat er op social media gebeurt louter een zaak van onze kinderen of moeten we daar als ouders bovenop zitten? Hoe zit dat met kinderen en hun privacy? Thuis hanteer ik vaak het ‘wie betaalt bepaalt-principe’. Ik mag, vind ik, zo nu en dan op hun telefoon kijken omdat die op papier gewoon van mij is. Mijn kinderen denken daar anders over. Die hebben alles met minimaal twee wachtwoorden beveiligd, die ze ook nog eens wekelijks veranderen. Ze roepen om de haverklap dat ze een ‘eigen’ leven hebben. Waarmee ze zoveel bedoelen als: bemoei je er niet mee.

In het Verdrag voor de Rechten van het Kind staat dat je niet hun berichtjes mag lezen

Zo lang dat maar goed gaat