Pling pling

Wat hadden we elkaar vroeger veel te vertellen en wat een onverdeelde aandacht hadden we voor elkaar. Toen we nog niet continu werden afgeleid door WhatsApp, Instagram en Facebook.

De afspraak was tien dagen geleden gemaakt. ‘Om half negen ’s avonds zien we elkaar in dat ene café in de Jordaan.’ De oprechte blijdschap toen we elkaar weer zagen. ‘Wat zie je er goed uit!’ Het pure bijpraatplezier. ‘Wat is je haar lang geworden!’ ‘Ik was afgelopen weekend naar die ene film.’ ‘Oh echt? Die heb ik vorige week gezien met Erik!’ ‘Hoe gaat het met Erik? De laatste keer dat ik hem sprak, was zijn relatie net uit.’ ‘Waar was je naartoe op vakantie?’ Op sommige momenten keken we elkaar iets langer aan. We vroegen hoe het echt met de ander ging en dat niet alleen, we vroegen door. We keken rond in de kroeg waar we zaten, observeerden de gedragingen van de mensen om ons heen. We namen de tijd voor het gesprek, voor de drankjes, voor elkaar. En we vergaten de tijd. Het waren de mooiste avonden. 

Het is een scène uit een tijdvak waarin we elkaar nog zo veel te vertellen hadden, omdat we niet van ieder moment al drie foto’s voorbij hadden zien komen op social media. Een tijd waarin we onverdeelde aandacht voor elkaars verhalen hadden, we zoveel meer zen waren dan nu. Als je anno 2021 met iemand afspreekt in het café, dan ben je nooit meer alleen met die persoon. Want allebei neem je je collega’s mee, je partner, je vriendengroep, je familie, je inbox van je mail, je buren, je tenniscompetitie, je kinderen, de ouders van al hun klasgenoten, 1150 Facebook-vrienden, 3000 Twitter-volgers, 7500 Instagram-volgers en 2000 LinkedIn-connecties.

Ze zitten allemaal met ons aan de bar. Pling. De groepswhatsapp van de tenniscompetitie. Zondag begint de eerste wedstrijd om tien uur. Pling. Drie nieuwe volgers op Twitter. Pling. Vrienden willen weten of je meedoet aan het verjaardagscadeau van Tim. Pling. Marieke heeft gereageerd op de selfie die je vanochtend op Instagram hebt geplaatst. Pling. De buurtwhatsappgroep meldt dat kat Snorrie vannacht niet is thuisgekomen. Pling. Je collega wil weten of je morgen om twee uur kunt vergaderen. Pling. Je vriend vraagt of je de hond kunt uitlaten als je thuiskomt. Het is een wonder dat we überhaupt nog in staat zijn om een gesprek te voeren met de ander, terwijl al deze groepen om onze aandacht schreeuwen.

Natuurlijk kun je al deze notificaties uitzetten, maar dat wordt in sommige groepen niet geaccepteerd. Dus snel reageren, anders kom je onbeleefd, ongeïnteresseerd, ongemotiveerd of ronduit bot over. Natuurlijk doe ik mee met het verjaardagscadeau. Dank je wel voor het melden dat de tennis om tien uur begint. Ach, wat zielig van Snorrie. Uiteraard ben ik morgen bij de vergadering. En ja, ik laat de hond uit. 

Uit onderzoek blijkt dat je twintig minuten nodig hebt om je te kunnen concentreren na iedere afleiding door de telefoon. Ga maar eens bij jezelf na hoe vaak je tijdens een werkdag op je telefoon kijkt. Doe dat aantal maal 20 minuten en je weet precies hoe groot het productiviteitsverlies is door dat ene schermpje dat we overal met ons meedragen. De Amerikaanse neuroloog Daniel Amen legt uit dat het urenlang naar ons telefoonscherm staren ervoor zorgt dat onze bloedsomloop daalt, onze hersenen krimpen en we er letterlijk dommer en futlozer van worden. En slechtziend, blijkt uit de enorme toename van bijziendheid onder kinderen. Dus het moet helemaal anders. Maar hoe bannen we de mobiele telefoon weer uit ons leven als het zo’n prominente plek heeft ingenomen in ons werk en in ons sociale leven? Ik heb echt geen idee. Jij wel?

Laat het me weten via mijn Twitter of Instagram: @mischablok.

Lees ook deze bijlage

Verslaafd aan je smartphone

Verslaafd aan je smartphone

Marlous de Haan schreef een boek over nomofobie: de overmatige angst voor ‘no mobile phone’.

Verder lezen