Het roer omgooien

Een portret van twee jonge mensen die hun leven over een andere boeg gooien. Lara ontdekt de meditatieretraite voor jongeren en Nicky neemt afscheid van zijn foute vrienden.

‘Eigenlijk was ik heel ontevreden over mezelf’

Lara Aelen (28) is junior adviseur bij een ingenieurs- en consultancybureau. Omdat haar introvertheid haar belemmerde in het wezenlijk contact maken met mensen, ging ze een week op retraite. Ze ontdekte dat meditatie haar in verbinding bracht met anderen en haarzelf.
‘Mijn moeder is een extravert persoon. Nadat ze elke morgen ging mediteren, werd ze gelijkmoedig. Straalde meer rust uit. Dat heb ik altijd onthouden. Zelf ben ik van nature introvert. Ik dopte altijd mijn eigen boontjes en wilde niemand nodig hebben. In een groepsgesprek distantieerde ik me regelmatig, omdat ik het al snel geklets vond. Ik stond bekend als iemand die alles zelf regelde. Het bevestigde mij nog meer in mijn gedachte dat ik nog autonomer moest worden. Tot ik in het tweede studiejaar de ziekte van Pfeiffer kreeg. Ik besloot om er even helemaal tussenuit te gaan en werd skilerares. Daar zat ik in Oostenrijk op een kruk aan de bar. Zoveel gezelligheid en mooie bergen om mij heen. En toch voelde ik me niet happy. Eigenlijk was ik heel ontevreden over hoe ik mezelf presenteerde in de wereld. En mijn gedachten en gevoelens gingen alle kanten op. Er moest iets gebeuren. Ik ging terug naar de universiteit en meldde me voor een meditatiegroep. Dat viel nog niet mee; alleen het rustig zitten en ondergaan van de stilte was al een opgave. Toch leverde het me innerlijke rust op. In 2017 besloot ik het serieus aan te pakken en ging op een meditatieretraite voor jongeren, bij stiltecentrum De Maanhoeve in Exloërveen. Tijdens het mediteren vond ik een diep contact met de mensen om me heen. Ik dacht dat ik wist wie ik was, een sterke regelaar, maar dat beeld klopte niet. Ik belemmerde mezelf juist door te denken dat ik anderen niet nodig had. Ik merkte ook hoe het is om echt te ‘voelen’; liefde voor mezelf en ook hoe je die op een prettige manier naar buiten brengt. Nu laat ik dingen meer op zijn beloop en kijk ik wel wat er op mijn pad komt. Inmiddels ben ik actief lid van WakeUp, een dochterorganisatie van de Stichting Leven met Aandacht, bedoeld voor jongeren tussen 18 en 35 jaar. Minstens één keer per jaar ga op retraite. Ik voel me bevrijd van mijn zelf gecreëerde juk. Dat is een vredig gevoel.’

---

‘Ik ben clean en mijn foute vrienden zie ik niet meer’

Nicky van der Heide (32) was jarenlang verslaafd aan drugs, dealde en had verkeerde vrienden. Toen hij onverwacht vader werd, moest het roer om, zo besloot hij. Nicky kickte af en verhuisde naar een huis in het bos. Sindsdien werkt hij keihard. Voor zijn werkgever en aan zichzelf.
‘Twaalf was ik toen het begon. Roken, drinken, blowen. Al snel gebruikte ik niet alleen, maar verkocht ik ook allerlei soorten drugs. Mijn moeder had gezondheidsproblemen en mijn vader was altijd aan het werk. Veel aandacht kreeg ik niet. Die vond ik bij slechte vrienden. Ik wilde cool zijn, aanzien hebben. Het ging van kwaad tot erger. Ik perste mensen af, bemiddelde bij prostitutie. Ik verkocht drugs, wapens en gestolen auto’s. Zo raakte ik verstrikt in een web waar ik niet meer uitkwam. Toen ik 22 was, ging het mis. Ik had geld te goed van iemand die niet betaalde; in wanhoop bedreigde ik hem met een pistool. Dat liep uit de hand, de politie kwam erbij. Ik werd opgepakt en vastgezet. Mijn ouders waren zo overstuur toen ze op bezoek kwamen, ik ging door de grond van schaamte. Ik werkte op dat moment als terreinmedewerker, onder andere voor Staatsbosbeheer, en smeekte mijn werkgever of ik mijn baan mocht behouden. Dat mocht en hij bood mij zelfs een woning aan. Drie jaar lang ging het redelijk goed. Tot ik met mijn vriendin ging ik samenwonen in een plaatsje waar ik in een mum van tijd weer verkeerde vrienden had, drugs verkocht en zelf gebruikte. Toen mijn vriendin in 2018 onverwacht zwanger werd, vond ik dat het genoeg was geweest. Ik besloot me te laten opnemen in een afkickkliniek. De relatie met mijn vriendin ging uit, maar in de kliniek ontmoette ik Jolene. Zij was open en puur, leerde mij weer voelen. Na drie maanden werd ik ontslagen uit de kliniek. Ik betrok een huisje in de bossen van Drenthe en verbrak de banden met mijn ‘vrienden’ en vage kennissen. Mijn leven is nu heel klein. Mijn zoon zie ik tot mijn grote verdriet nooit, in plaats daarvan richt ik me op Jolene en op mijn ouders, die mij al die tijd onvoorwaardelijk hebben gesteund. Ik ben ze eeuwig dankbaar. Ook mijn werkgever is altijd achter me blijven staan. Ik werk hard, in een conceptstore op een boerderij, als chauffeur en als houtbewerker. Het valt me vaak zwaar en de verleiding is er altijd, maar ik ben sterk en focus me op de kleine groep mensen die belangrijk voor me is. Inmiddels ben ik al anderhalf jaar clean. Vorig jaar ontving ik mijn Verklaring voor Goed Gedrag (VOG); dat was zo’n beloning. In tijden ben ik niet zo gelukkig geweest.’