Smaakverlies na corona

Eind september 2020 kreeg Elsbeth (55) corona. Na drie weken was ze blij dat ze er zonder veel kleerscheuren afgekomen was. Tot ze een halfjaar later bijna niets meer lekker vond.

… En toen kwam corona. Net als heel veel anderen kreeg mijn gezin het ook, in het staartje van de eerste golf, eind september 2020. Destijds waren er nog geen zelftesten en ging je alleen naar een GGD-testlocatie als je duidelijke klachten had. Waarschijnlijk begon het bij mijn oudste zoon Pelle (18), die alleen een beetje snotterde. Daarna ging het rap. Ieder had zo z’n eigen klachten. Mijn man André (52) had het zo benauwd dat hij geregeld naar adem zat te happen in de tuin, mijn jongste zoon Mus (15) had continu hoofdpijn en mijn dochter Pippa (17) lag met griep­verschijnselen op bed. Ik (toen 53) was vooral moe en viel een paar keer per dag in slaap op de bank. Net als mijn dochter proefde en rook ik een week niets, een veelgehoorde klacht onder mensen met corona.

Een virus verbindt

We krabbelden overeind. Na anderhalve week hadden mijn Pippa en ik onze oude vertrouwde smaak en geur gelukkig terug. Ik was vooral blij verrast door mijn zus en mijn moeder, onze lieve buren en vrienden, die behalve boodschappen hele maaltijden voor ons in de tuin zetten. Een virus verbindt dus ook!

Eind oktober volgde een tweede coronagolf en een gedeeltelijke lockdown, die een maand later werd verzwaard. Om er toch wat van te maken in de feestelijke decembermaand, begon ik aan de stapel recepten die ik in de loop der jaren uit tijdschriften had gescheurd. Elke dag probeerde ik een nieuw recept en zette ik heerlijke gerechten op tafel – ja oké, met hier en daar een misser. Ook Pippa kreeg de smaak te pakken en samen bakten we de lekkerste taarten en cakes, bereidden we tiramisu en bedachten we overheerlijke menu’s voor eerste, tweede én derde kerstdag.

Er moest minstens vijf kilo af

Stiekem vond ik die lockdown zo met z’n vijven oergezellig, dus van mij mocht-ie nog een tijdje duren. Dat tijdje werd een paar maanden, want pas in juni 2021 ging de boel eindelijk, eindelijk, weer open. Pelle vertrok naar de universiteit, Pippa en Mus gingen naar school en ik was weer welkom op de werkvloer.

Al op dag één deed zich een probleem voor. Tijdens de videovergaderingen vanuit huis hadden mijn collega’s vooral mijn hoofd gezien en niet mijn outfits. Wisten zij veel dat ik dag in dag uit in een pyjama of joggingbroek zat te werken. Nu moest ik iets fatsoenlijks uit de kast trekken om een beetje leuk op de redactie te verschijnen. En wat bleek? Al mijn broeken zaten te strak. Natuurlijk had ik al zo’n vermoeden dat ik was aangekomen, maar zo veel dat mijn broeken niet meer pasten? Ja dus. Op de weegschaal schrok ik me rot: 78,5 kilo! Zo veel had ik nog nooit gewogen. Zelfs niet tijdens mijn zwangerschappen. Ik had me er al bij neergelegd dat je na je vijftigste een kilo per jaar aankomt, maar nu had ik sprintje getrokken van 6,5 jaar.

Ik kon twee dingen doen: lekker gaan shoppen en kleren kopen die wél zouden passen óf minstens vijf kilo afvallen (liefst iets meer, zodat ik er als beloning anderhalve kilo bij kon snoepen). Ik koos voor de goedkoopste optie: afvallen.
Omdat ik van de gedachte aan afvallen alleen al minstens één kilo aankom, besloot ik het serieus en effectief aan te pakken. Als stok achter de deur bracht ik een wedstrijdelement in. Met een collega die ook graag wat kilo’s kwijt wilde sprak ik af dat wie het eerst 72 kilo woog, door de ander zou worden getrakteerd op een avondje naar de bioscoop. Dus na een maand lang intermittent fasting (lees: veel te weinig eten en sterretjes zien van de knallende koppijn) had ik gewonnen. Een avondje naar de film én ik paste al mijn broeken weer. Missie geslaagd.

Ineens stonk het bij de bakker

En toen gebeurde er iets raars. Tijdens onze vakantie in Denemarken vond ik dat het bij de bakker stonk. Ik rook geen versgebakken brood maar een nare grondlucht. Een geur die ik nooit eerder had geroken. Ze zullen wel iets typisch Deens in dat brood stoppen, dacht ik nog. Maar in de loop van de week kwam ik die lucht steeds vaker tegen: bij gebraden vlees, verse kruiden, uien, knoflook, gember, koffie, cola, eieren, gekookte melk, maar ook bij pas gemaaid gras, in het bos, bij schoonmaakmiddelen, benzine … De lijst werd steeds langer. En het vervelende was dat ik etenswaren op die lijst ook niet meer lekker vond smaken. Ze roken en smaakten allemaal hetzelfde: alsof ze dagen haden liggen rotten in een put. Die geur, die smaak was ik nooit eerder tegengekomen.

Heb je zelf ook al langer last van reukverlies en zie je weinig herstel? Op de website van de patiëntenvereniging Reuksmaakstoornis.nl kun je terecht voor informatie. Ook vind je er uitleg over reuktraining.

Het vreemde was dat alle zoete dingen nog wel hetzelfde smaakten. Helaas ben ik meer van hartige snacks dan van zoetigheid, dus het was even zoeken naar wat ik nog wél lustte. De zomer van 2021 ben ik doorgekomen op een dieet van witvis (lekker neutraal), sla en watermeloen (zoet). En dat terwijl ik snákte naar een ouderwets lekkere boterham met kaas. Of een heerlijk zachtgekookt eitje.

Ik kan geen watermeloen meer zien

Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en ben ik bijna twintig kilo lichter. Ook de meeste geurtjes die ik al jaren draag vind ik niet meer te harden. Hoewel mijn huisarts me een halfjaar geleden heeft verzekerd dat mijn smaak en geur echt wel weer bijdraaien en dat ik geduld moet hebben, zakt de moed me weleens in de schoenen. Wat nu als ik nooit meer een gekookt eitje lust? Of als ik blijf kokhalzen bij de geur van basilicum? Het stomme is dat ik nog wéét hoe alles smaakte, maar als ik af en toe een hapje probeer van het een of ander, is de teleurstelling groot: weer die ‘coronasmaak’.

Het andere probleem dat zich elke paar weken aandient, is dat de dingen die ik wél lekker vind me op een gegeven moment gaan tegenstaan. Te vaak gegeten. Ik kan geen watermeloen meer zien en de rest van het gezin is wel klaar met die witvis. Zo nu en dan ontdek ik weer iets. Rogge-brood met stroop, bijvoorbeeld. En gerookte etenswaren als zalm, makreel en spekjes. En er is één merk kant-en-klare kaasfondue dat ik lust. Maar ja … zonder knapperig stokbrood.

En dan kom ik nu bij mijn laatste probleem: bijna twintig kilo lichter is minstens twee maten kleiner. Een jaar na mijn besluit om vijf kilo af te vallen, moet ik alsnog op zoek naar kleding die me wél past. Het klinkt koket. En dat is het ook. Want ik vind het natuurlijk ook wel gaaf dat ik weer in mijn trouwjurk pas en in een kledingwinkel vraag naar maat 38/40 of medium, in plaats van 42 of XXL. Toch zou ik die kilo’s met liefde terugnemen voor die oude, vertrouwde boterham met kaas. Zie ik dan wel weer hoe ik die kwijtraak.

Heb jij ook last van smaakverlies na een corona-infectie? Door mee te doen aan een Reuk- en smaaktest help je wetenschappelijk onderzoek naar de aandoening.