Pling pling

Wat hadden we elkaar vroeger veel te vertellen en wat een onverdeelde aandacht hadden we voor elkaar. Toen we nog niet continu werden afgeleid door WhatsApp, Instagram en Facebook.

De afspraak was tien dagen geleden gemaakt. ‘Om half negen ’s avonds zien we elkaar in dat ene café in de Jordaan.’ De oprechte blijdschap toen we elkaar weer zagen. ‘Wat zie je er goed uit!’ Het pure bijpraatplezier. ‘Wat is je haar lang geworden!’ ‘Ik was afgelopen weekend naar die ene film.’ ‘Oh echt? Die heb ik vorige week gezien met Erik!’ ‘Hoe gaat het met Erik? De laatste keer dat ik hem sprak, was zijn relatie net uit.’ ‘Waar was je naartoe op vakantie?’ Op sommige momenten keken we elkaar iets langer aan. We vroegen hoe het echt met de ander ging en dat niet alleen, we vroegen door. We keken rond in de kroeg waar we zaten, observeerden de gedragingen van de mensen om ons heen. We namen de tijd voor het gesprek, voor de drankjes, voor elkaar. En we vergaten de tijd. Het waren de mooiste avonden.