Nee, ik wil geen kind

Steeds meer vrouwen maken de keuze om geen kinderen te krijgen. En daar wordt – alle emancipatiegolven ten spijt – nog steeds verontwaardigd op gereageerd, soms zelfs met walging. Hebben we hier te maken met het allerlaatste taboe? En hoe is het eigenlijk om zonder kroost te leven?

We krijgen steeds minder kinderen. Die trend werd al in de jaren zeventig ingezet en speelt ook in buurlanden. Om er wat cijfers bij te pakken: dertien jaar geleden werden in ons land 184.000 kinderen geboren, vijf jaar geleden waren dat er nog maar 169.000. Dat lijkt klein bier, maar het gemiddelde aantal kinderen is in deze periode gedaald van 1,8 naar 1,59 per vrouw. ‘Tijdens en vlak na een economische recessie worden doorgaans minder kinderen geboren dan in tijden van hoogconjunctuur’, schrijft het CBS. Maar de afgelopen jaren heeft de Nederlandse economie alleen maar gepiekt, dus de keuze kan niet alléén daarop zijn gebaseerd.

Daarom wel en daarom niet

Het is belangrijk om hierbij een verschil te maken tussen vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen en vrouwen die bewust kiezen voor een leven zonder kinderen. Om dit onderscheid te kunnen maken is in het Onderzoek Gezinsvorming (OG) aan vrouwen gevraagd of ze zichzelf als vrijwillig kinderloos beschouwen, waarop 55 procent van de 36- tot 45-jarige vrouwen bevestigend antwoordde. Van de onvrijwillig kinderloze vrouwen – de overige 45 procent – is ongeveer de helft kinderloos door een lichamelijke oorzaak. De vrouwen die wél vruchtbaar zijn en onvrijwillig kinderloos, hebben voor het merendeel geen levenspartner.