Dik ontevreden

Vanaf haar twintigste jojode tv-presentator Hanneke Groenteman zich van het ene dieet naar de volgende dikke-mensen-praatgroep. Ze wist het zeker: als ze slank zou zijn, begon het eeuwigdurende geluk. 

Eén van de vele domme dingen die ik in mijn leven heb gedaan, is op mijn veertiende Audrey Hepburn als idool uitkiezen. Natuurlijk, ik was de enige niet, ze was lieftallig en beeldschoon, ik kan mijn idolatrie van toen tot op de dag van vandaag navoelen, alleen … ze was broodmager. En ik niet. Integendeel. Ik was een stevige tiener. Niet dik, maar stevig. Maar als je een graatmager iemand als idool kiest, voel je je altijd dik. TE DIK. Nou, dat heb ik geweten. Een flink deel van mijn leven heb ik mezelf te dik gevonden. Eerst in vergelijking met Audrey, maar alras vestigde mijn obsessie met overgewicht zich zelfstandig in mijn ziel. In mijn puberteit viel het nog wel mee, toen was ik over de hele linie nogal ongelukkig. Maar daarna vond ik dat ik toch om gelukkig te worden serieus moest gaan werken aan een dunnere versie van mezelf: op mijn twintigste begon ik met mijn eerste dieet. Er volgde een ellenlange reeks behandelingen, aanpakken, diëten, regimes, praatgroepen. Veel successen, vaker mislukkingen. Kansloos allemaal.

Schommelend almaar dikker