Levenslessen

Geloof in de liefde en ga alleen voor wat echt, oprecht en oneindig is. Twee levenslessen die Mischa koestert. En nog eentje: durf je dromen hardop uit te spreken. Oké, zij begint.

Levenslessen liggen voor het oprapen. Tenminste, als je jezelf ervoor openstelt. Ik hoor ze regel­matig als ik mensen interview op NPO Radio 1. Zo vertelde Hedy d’Ancona me laatst: ‘Verheug je op de liefdes die nog komen gaan.’ Zelf leerde ze haar grote liefde kennen toen ze al wat ouder was. Ik geloof dat ze 59 was. Ze viel voor kunstenaar Aat Veldhoen. Ze vertelde me dat de verliefdheid precies hetzelfde voelde als toen ze negentien was. Vol overgave. En dat ze geen enkel moment overwoog aan de handrem te trekken. Een heerlijk geruststellende boodschap voor een romanticus zoals ik, die zich momenteel in een periode tussen twee prachtige liefdes in bevindt. 

Die levenslessen vind ik ook vaak in films. ‘Ga alleen voor wat echt, oprecht en oneindig is’, is het advies dat Julia Roberts krijgt in Eat Pray Love. Een film die ik minstens één keer per jaar kijk, omdat het een boodschap is waaraan ik blijkbaar af en toe herinnerd moet worden. De titel is eigenlijk al een op zichzelf staande levensles: eet, bid, heb lief. Zo simpel is het. Eet. Als je bewust van iedere maaltijd geniet, heb je in ieder geval drie geluksmomenten op een dag. Niet-gelovigen kunnen het woord ‘bid’ vervangen door ‘heb hoop en reflecteer’. En heb lief. Klinkt simpel, maar voor sommige mensen is het toch een uitdaging. Er is trouwens niemand die zo prachtig spaghetti kan eten als Julia Roberts, maar dat terzijde. 

Laatst zag ik Washington Heights, een modern sprookje over het leven in de gelijknamige wijk in New York. De film volgt de levens van een groep jonge mannen en vrouwen die opgroeien in de Latijns-Amerikaanse gemeenschap. Ze moeten hard werken om rond te kunnen komen. Ondertussen hebben ze allemaal een grote droom, een sueño. Zo droomt hoofdpersoon Usnavi ervan om ooit een cocktailbar te beginnen op het strand van de Dominicaanse Republiek. Net als zijn vader ooit deed. Maar in de film gaat het vooral om de sueñitos, de kleinere dromen die gemakkelijker te bereiken zijn en die het dagelijks leven op kortere termijn nog mooier en zinvoller maken. Oftewel, zorg dat je onderweg naar die ene stip aan de horizon ook je kleinere dromen vervult. 

Er is nog een andere levensles uit deze film die ik met jullie wil delen. Eén van de mooiste woorden die ik in het Spaans ken. Alabanza. Zeg het maar eens drie keer hardop. Alabanza. Alabanza. Alabanza. Vanuit het christelijke geloof betekent het iets optillen naar het gezicht van God, zodat het de lof kan krijgen die het verdient. En als ik het zelf vertaal naar het alledaagse: iets oprecht waarderen en – als het in het verleden ligt – het in z’n waarde laten. Bijvoorbeeld een baan uit het verleden koesteren, zelfs al was het uiteindelijk niet jouw keuze om die te beëindigen. Of met een goed gevoel aan een vroegere liefde terugdenken, ook als de relatiebreuk je verdriet heeft gedaan. ‘Don’t look back in anger’, zingt Oasis. Oftewel, wie dankbaar is, zal nooit frustratie kunnen voelen. 

De derde levensles uit deze film? Durf je dromen hardop te zeggen. Oké, ik begin. Waar ik van droom? Van eindeloos durende zomeravonden waarop ik dans op bachata-muziek en reggaeton. Van een tv-programma waarin ik met bijzondere mensen échte gesprekken voer. Van etentjes aan lange tafels met familie en vrienden. Van een radioprogramma dat totaal ontregelend is. Van al die volgende liefdes die volgens Hedy gegarandeerd nog gaan komen en waarop ik me inderdaad nu al verheug. Van de dag waarop ik mijn Koreaanse moeder vind. En ik haar eindelijk kan vragen waar zij van droomt.