Een hopeloos gevecht
Antoinette verbaast zich er al jaren over dat de veiligheid van borstimplantaten nooit is aangetoond door de fabrikanten en er zelfs sprake is van omgekeerde bewijslast: patiënten moeten aantonen dat zij ziek zijn geworden door de implantaten.
Na alle reportages die we er voor RADAR over hebben gemaakt, denken veel mensen dat ik tegen borstimplantaten ben. Nu is het inderdaad zo dat ik kritisch ben over de beeldvorming rondom borsten. Waar in de jaren tachtig de advertenties voor borstimplantaten nog twee zeer slappe borsten lieten zien tegenover een paar pronte staanders, zie je nu vaak een paar volstrekt normale, misschien wat klein uitgevallen borsten tegenover een stel opgepompte ballonnen. Dat vind ik naar om te zien.
Een paar jaar geleden zag ik in de metro in New York zelfs een advertentie waarop een meisje stond dat twee mandarijntjes voor haar borsten hield en heel sip keek. Daarnaast een foto waarop ze twee meloenen voor haar borsten hield met een heel blij gezicht. Welke zieke geest verzint zoiets? Zou een dergelijk beeld bij mannen – denk man met augurkje versus man met komkommer – ook door de keuring komen?
Die dappere vrouwen strijden tegen de belangen van de plastische chirurgie die veel geld aan hen verdient
Die beeldvorming rondom borsten stoort me, en vind ik schadelijk voor het zelfbeeld van jonge vrouwen. Maar dat betekent niet dat ik tegen borstimplantaten ben; dat is echt je eigen keuze. Er zijn tal van situaties waarin ik me goed kan voorstellen dat vrouwen ze heel graag willen. Maar. Er is wat mij betreft wel een grote maar. Borstimplantaten moeten écht veilig zijn, en ik verbaas me er al jaren over dat die veiligheid nooit is aangetoond door de fabrikanten. Er lijkt nu sprake van een soort omgekeerde bewijslast: patiënten moeten aantonen dat zij ziek zijn geworden door de implantaten. Maar hoe doe je zoiets? Je benauwdheid, je vermoeidheid, je pijnlijke spieren – dat kan toch ook aan iets anders liggen?
Zie hier in een paar regels het al jarenlang aanhoudende, hopeloze gevecht dat vrouwen voeren, roepend tegen dovemansoren, tegen de commerciële belangen in van de zeer lucratieve markt van plastische chirurgie. Ik heb grote bewondering voor deze vrouwen, hun strijdkracht en hun uithoudingsvermogen. En zolang fabrikanten hun bewijs over de veiligheid van hun producten niet op orde hebben, zal ik blijven berichten over hun verhalen. Zoals in bijgaand artikel.
Door Antoinette Hertsenberg
In editie Winter nr. 6 (2021)
Catharina Zwaneveld
03-12-2021 om 12:41Lieve Antoinette, dank voor deze bijdrage! De tranen staan in mijn ogen. Ik heb Radar meerdere keren bericht over mijn strijd en mijn geval is eens anoniem besproken in Radar en in de Tweede Kamer. Mijn strijd om mijn gezondheid gaat door en ik ben blij om te zeggen dat het vier jaar na explantatie en meerdere (experimentele) behandelingen (waaronder bacteriofagen) het veel beter met me gaat. Na 33 jaar met kapotte siliconen borstprotheses lijkt er toch een weg omhoog mogelijk. Ik besef dat ik me gelukkig mag prijzen omdat veel vrouwen er nog veel slechter aan toe zijn. Ik start zelfs weer met vrijwilligerswerk. Dank en blijf berichten! Hartelijke groet, Carin Zwaneveld