Deze mensen werken door na hun pensioen
Doorwerken na je pensioen wordt steeds populairder. Nellie (76) en Ron (69) zouden het nog niet willen missen.
‘Werken geeft structuur, ik heb iets waarvoor ik de wekker moet zetten’
Nellie Baarslag (76) liep een jaar na haar pensioen op het strand en dacht: moet ik nou zó 88 worden? Tot haar 65ste werkte ze fulltime in de zorg en het voortgezet onderwijs en voedde ze in haar eentje twee zonen op. ‘Op de dag van die strandwandeling las ik een interview met een 65-plusser die enthousiast vertelde hoe hij op oproepbasis auto’s wegbracht. Nog geen week later deed ik dat ook. Ik vond het meteen leuk en nu, bijna tien jaar later, ben ik nog lang niet van plan om te stoppen.
Tachtig procent rijd ik in leuke nieuwe auto’s die van een autodealer naar een klant moeten of van de ene garage naar de andere. Ik begin vaak in Arnhem, waar ik voor een regionale dealergroep werk en vandaar dwars het land door. Van Groningen tot Den Helder en van Vlissingen tot Maastricht. Het mooiste vind ik het als ik diep in de provincie moet zijn en dan met een zonnetje over die prachtige wegen rijd. Hier word ik nog voor betaald ook, denk ik dan. Als het lekker weer is ga ik op een terrasje zitten, en dan op mijn gemak met de trein terug.
Ik heb elke dag een uitstapje, zo voelt het. Ik geniet van de vrijheid. Ik doe het meestal zo’n 3 à 4 keer in de week. Behalve op dinsdag, dan doe ik vrijwilligerswerk. Die dag is heilig. Dan breng en haal ik met mijn eigen auto mensen naar en van een theepaviljoen. Tussendoor fiets ik voor stichting Duofietsmaatjes met een deelnemer. Het is zo heerlijk om te zien hoe gelukkig iemand daarvan wordt.
Ik heb altijd wel een bestemming voor het geld dat ik verdien. Een van mijn zonen woont met zijn gezin in Nieuw-Zeeland, Dat zijn dure reizen. Ik ben er net zeven weken geweest. Dat is een groot voordeel van werken op oproepbasis – dat ik zomaar een paar maanden weg kan. Ik geef het bijtijds aan, dat gaat allemaal in goed overleg. Ik kan altijd nee zeggen als ik gevraagd word om te rijden, maar ik zeg meestal ja. Ik blijf het gewoon heerlijk vinden. En het geeft structuur. Ik heb iets waarvoor ik de wekker moet zetten.’
‘Dat plichtsgetrouwe dat wij hebben begint zeldzaam te worden’
Ron van Gellekom (69) werkte bijna vijftig jaar in de financiële sector. Nu is hij parttime huismeester in een luxe kantoorpand in Amsterdam. ‘Tegenwoordig hebben we Mijn Pensioenoverzicht, maar heel lang tastten we in het duister over hoeveel pensioen je aan het einde van de rit zou krijgen. Toen het eenmaal zover was, zat er toch een flink verschil tussen wat ik dacht te krijgen en wat ik kreeg. Maar dat is niet de reden dat ik weer ben gaan werken, want ik heb eigenlijk best een goed pensioen. Nee, de reden is dat ik het miste om met mensen om te gaan. Dat vind ik gewoon lekker.
In mijn laatste baan reed ik als examenleider het land door, heel afwisselend. Na twee maanden thuiszitten werd ik onrustig en ben ik eens gaan kijken bij gespecialiseerde uitzendbureaus. Deze vacature als huismeester sprak me het meeste aan. Het zijn pakhuizen die heel mooi omgebouwd zijn tot kantoorpanden. Er zijn nu zeven huurders, elk met ruimte voor zo’n honderdvijftig mensen, maar zo veel zijn het er niet. Ik moet mensen toegang geven, pakketjes aannemen, het koffieapparaat schoonmaken, kleine technische dingen doen.
Voordeel van doorwerken is ook dat je blijft leren. Als er iets kapot is, ga ik kijken hoe ik dat kan oplossen. Ik begin steeds meer mensen te kennen. Het publiek is heel internationaal, 80 procent is expat. Veel IT’ers. Wat ik wel merk is dat de huidige generatie heel anders is dan de mijne. Dat arbeidsethos, dat plichtsgetrouwe dat wij hebben begint zeldzaam te worden. En als ik zie wat die werkgevers doen om die mensen binnen te houden: ze hebben een bar, pooltafel, PlayStation, er zijn feestjes.
Ik ga met plezier naar mijn werk. Als ik om half acht in de regen wegfiets denk ik weleens: ik lijk wel gek. Maar als ik er eenmaal ben, vind ik het leuk. Ook omdat het de buurt is waar ik ben opgegroeid. Wat ik wel heel jammer vindt, is dat een groot gedeelte van wat ik verdien in de tweede schijf valt. Ik moest vorig jaar flink wat terugbetalen. Dat is ontmoedigend. Ik wil niet sikkeneurig worden, maar het moet wel lonend zijn.’
Groningen en Okinawa
Ze krijgen al jarenlang aandacht, de vijf plekken op de wereld waar bovenmatig veel mensen honderd worden (nu een docuserie op Netflix). Bezig blijven, gezond eten en midden in het leven staan blijken daarbij belangrijke factoren. De Rijksuniversiteit Groningen heeft net een onderzoek afgerond waarbij de hersenactiviteit van ouderen uit de regio is vergeleken met die van leeftijdgenoten op het Japanse eiland Okinawa, een van de blue zones. Ze deden allebei testjes die zowel een beroep doen op de rechterhersenhelft (het werkgeheugen, ook wel frontale cortex) als op de linker-, de taalhersenhelft. Bij beide tests bleken de Japanse ouderen minder hersenactiviteit nodig te hebben, wat erop wijst dat hun brein ‘jonger’ is. Aangenomen wordt dat dat komt door de gezonde manier waarop de ouderen van Okinawa leven. Ze eten veel zeewier, vis, groente en fruit, ze bewegen flink en er is veel sociale interactie. Overigens rukt ook op Okinawa de westerse levensstijl op. De voorspelling is dat daardoor het gunstige verschil zal afnemen.
Door RADAR+ redactie
In editie Editie 2 (2024)
Frans Tuhehay
19-04-2024 om 14:13Ik las artikel “Deze mensen werken door na hun pensioen”
Dit lijkt mij ook leuk gezien ik ook van auto rijden houd.
Is er een specialere vacature site waar zij gepensioneerden zoeken?
Mvg Frans Tuhehay