Verlangen naar schaatsen

Voor bijna niks zegt Antoinette haar afspraken af. Behalve als er geschaatst kan worden, dan moet alles wijken. Want niks zo fijn als schaatsen op natuurijs, met mensen van alle leeftijden, allemaal even blij en gelukkig.

Elk jaar, als de winter begint, hoop ik op een flinke vorstperiode. Van dat kraakheldere Hollandse winterweer, een waterig zonnetje, rijp aan de bomen. Dan voelt het koud, maar zo gauw je gaat wandelen krijg je het hartstikke warm. Muts af, wanten uit, de prikkelende lucht diep inademen. Maar het allerfijnst is het natuurlijk als we op natuurijs kunnen schaatsen. De voorpret, online checken waar het ijs al goed genoeg is. Even poolshoogte gaan nemen, voorzichtig op het ijs stappen, kijken naar de eerste waaghalzen die al durven.  En als de vorst dan doorzet, is het tijd om alle afspraken af te zeggen of te verzetten. Het ijs gaat voor.

Thermoskannen hete thee of glühwein mee, krentenbollen voor de koolhydraten, tassen met oude laarzen aan de waterkant (die daar ook na anderhalf uur schaatsen nog steeds staan en niet leeggeroofd zijn). Wat me altijd opvalt is hoe blij iedereen is, hoe aardig mensen voor elkaar zijn op het ijs, en dat schaatsen werkelijk alle leeftijden verenigt.

Ik ben jaloers op de mensen die zo prachtig op hun schaatsen staan, en die enorme vaart maken met lange, trage bewegingen. Maar ik geniet ook van vaders en moeders met kinderen die met onder hun laarzen gebonden glij-ijzers scharrelen achter een oude stoel. Van baldadige gastjes die een poging tot ijshockey doen met zelfgemaakte sticks. En het allermooiste: oudere paren die arm in arm kunstig zwierige cirkels schaatsen. En dat alles kriskras door elkaar heen, bij voorkeur als de hemel al roze kleurt, aan het eind van de middag. 

Ik kan niet wachten. Ik hoop zo dat we het deze winter weer mee gaan maken. En dat ook mijn kinderen en toekomstige kleinkinderen het nog vaak zullen beleven.