5 portretten van volwassenen die graag spelen

Steeds meer volwassenen spelen graag, blijkt ook uit verkoopcijfers van speelgoedzaken. Een kermis bouwen met Lego, de spoorwereld rond je woonplaats nabootsen met minitreintjes of je een zeemeermin wanen met je benen in een staart. Waarom wil je dat?

Wilco Zwennis (45) is netwerkregisseur. Zijn hobby is het nabootsen van de Nederlandse spoorlijn rondom Woerden.

‘Mijn vader bewaarde vroeger op zolder een modelspoorbaan die hij ooit had gekocht. Toen ik wat groter werd kreeg ik op verjaardagen en van Sinterklaas steeds modellen en onderdelen van die spoorbaan waar ik graag mee speelde. Na de middelbare school ging ik studeren en werken en keek ik er niet meer naar om. Totdat mijn ouders zo’n jaar of acht geleden hun zolder opruimden en mijn oude modeltreinen hier brachten. De helft daarvan deed het niet meer en was zo oud dat ik besloot alles te verkopen. Maar het maakte ook iets in me los. Ik ging wat op internet speuren en kocht toch weer een startsetje. En van het één kwam het ander.

‘Ik zoek geen nostalgie, ik wil de moderne spoor­wereld nabootsen’

Ik reis voor mijn werk vrijwel dagelijks met de trein en zie onderweg veel van wat met de spoorwereld te maken heeft. Het leek me een leuk idee om die wereld in het klein na te bootsen. Dat is best een uitdaging, want traditionele aanbieders van modeltreinen komen uit Duitsland en baseren zich vooral op nostalgie. Dus vind je op internet, beurzen en in winkels vooral antieke treinmodellen, vaak omgeven door bergen, alpendorpjes en weiden.

Ik vind het een uitdaging om de moderne trein in een omgeving te plaatsen als die van Woerden, waar ik woon. Dat vergt wel wat aanpassing, want dan moet je op zoek naar moderne Nederlandse treintoestellen en er ook nog eens voor zorgen dat het bijbehorende landschap klopt. Maar dat lukt me aardig.’

---

Marieke Groothuis (32) is student interaction design. Via een vriend maakte ze kennis met de Larpwereld: een wereld waarin je een zelfgekozen karakter speelt in een fantasieverhaal.

‘In de Larpwereld is mijn naam Dice. Larp staat voor Live action role playing. Mijn vriend en ik zijn aangesloten bij een grote vereniging die Larpevenementen organiseert waar wel drie- à vierhonderd mensen op afkomen. Tijdens zo’n weekend bepaal je zelf welk karakter je speelt en uit welke fantasiewereld je komt. Spelleiders bepalen vervolgens de grote lijnen van een verhaal. En dat ga je dan met elkaar een weekend lang spelen.

‘Als je in je rol zit, gaat het er emotioneel aan toe, als een soort therapie’

Het duurde even voordat ik me in de Larpwereld durfde te storten. Ik deed ooit een mbo-opleiding drama waarbij ik niet uitblonk in improvisatietalent. Toen een vriend mij vroeg of het Larprollenspel niet iets voor mij was, had ik dus mijn twijfels. Maar toen hij me op een keer belde en zei dat er een dringend tekort was aan figuranten, liet ik me overhalen. Ik vond het geweldig! Ik maakte kennis met een vorm van theater waarin je gewoon jezelf kunt zijn en niet door anderen wordt beoordeeld op je improvisatievermogen. Bovendien is er geen publiek bij.

Het is voor mij een manier om even uit de werkelijkheid te stappen. Maar ook een mogelijkheid om dingen te onderzoeken die je in het dagelijkse leven niet zo snel doet. Zomaar op iemand afstappen en zeggen dat hij of zij er geweldig uitziet, bijvoorbeeld. Ik kan er mijn creativiteit in kwijt, maar ook mijn emoties. Als je echt in je rol zit, kan het er heftig en emotioneel aan toe gaan. Het is dan bijna een soort therapie.’

---

Alex van den Mosselaar (52) werkt minimaal zo’n zestig uur per week als commercieel technisch adviseur. Na een lange werkdag trekt hij zich graag terug in zijn Lego- mancave (‘zoals mijn vrouw het noemt’).

Ik bouw met Lego, gewoon om even tot rust te komen. Het laat me een drukke werkdag snel vergeten. Ik kom veel op bouwplaatsen, en daar moet je best je mannetje staan. Op zolder glijdt dat van me af. Mijn werk is ook een bron van inspiratie, want op die bouwplaatsen kom ik in aanraking met allerlei nieuwe ontwerpen. Ik ben altijd geïnteresseerd in de techniek die daarachter schuilt. Die pas ik dan weer toe op mijn nieuwe Lego-bouwwerken. Een andere bron van inspiratie is de kermis. Daar kwam ik in mijn jeugd al vroeg te werken. Zo mocht ik bijvoorbeeld helpen bij het opbouwen en afbreken van de attracties. De techniek achter die dingen heeft me altijd gefascineerd. Momenteel bouw ik een kermis na. Dan wil ik dat alles klopt: de vrachtwagens moeten rijden, de pneumatiek van de kermisattractie moet kloppen, noem maar op. Toch zit er geen druk op. Integendeel: het uitpluizen van zulke zaken brengt me juist enorm veel afleiding.

‘Uren breng ik door op zolder; mijn vrouw noemt het de Lego-mancave’

Hoewel ik veel tijd alleen op de zolderkamer doorbreng, heeft het bouwen met Lego me ook veel sociale contacten bezorgd. Ik heb inmiddels veel vrienden die hetzelfde doen. We bezoeken elkaar regelmatig om nieuwe ontwerpen te bekijken en komen ook regelmatig op beurzen waar we die tonen. Eén van de objecten die mijn Belgische Legovrienden namaakten, is de Pagode van de Efteling, een enorm ding. Als ze die aanzetten, rennen alle kinderen naar ons toe om te kijken wat er gebeurt. Dat vind ik prachtig.’

---

Loraine Poorthuis (33) ontdekte de lol en creativiteit van het zeemeerminnenspel bij toeval.

‘Ik zwem al mijn hele leven. Maar na de bevalling van ons zoontje zat ik niet zo lekker in mijn vel en wilde ik als afleiding meer gaan zwemmen. Samen met een vriendin ontdekte ik op internet een monovin. Dat is zo’n vin waar je met beide voeten in zit en waardoor je sneller door het water kunt bewegen. We besloten er allebei een te kopen en waren meteen enthousiast, want met zo’n vin zwem je echt gigantisch snel. We zijn toen wat verder gaan zoeken op internet. En dan kom je al snel uit bij de ‘mermaid-community’, om het zo maar even te noemen. In Amerika is die heel groot, maar ook in Nederland zijn er veel volgers. Er ging letterlijk een wereld voor ons open. Dus besloten we een zeemeerminstaart aan te schaffen om eens uit te proberen hoe dat zou zijn. Ik vond het fantastisch. Zo ben ik er steeds verder ingerold.

‘Ik deed een cursus free-dive, zodat ik langer onder water kan blijven’

Nu probeer ik minstens één keer per week als zeemeermin het water op te zoeken. Ik kan er ontzettend veel creativiteit in kwijt. Ik heb een cursus free-dive gedaan, waardoor ik langer onder water kan blijven. Daardoor kan ik experimenteren met nieuwe trucjes en grotere staarten, en ook onder water poseren. Met name kinderen vinden dat geweldig. Ik werd onlangs gevraagd om als zeemeermin mee te werken aan een ‘droomdag’ voor getraumatiseerde kinderen. Ik gaf een zeemeerminzwemles en ze vonden het prachtig!’

---

Sheila Jochems (60) werkt bij de servicedesk van een zorginstelling. In haar vrije tijd knutselt ze graag muizenhuizen.

‘Mijn fascinatie voor muizenhuizen ontstond eigenlijk bij toeval. Vroeger was ik vooral geïnteresseerd in poppenhuizen. Maar zo’n anderhalf jaar geleden zag ik op Faceboek een foto van het Muizenhuis van Karina Schaapman. Dat is een beroemd poppenhuis voor muizen. Het is een enorm ding, met meer dan honderd kamers, gangen, fabrieken, winkels, noem maar op. Mijn broer nam me mee ernaartoe en ik vond het superleuk. Hij kocht direct een muizenhuis-startsetje voor me. Het meisje bij de kassa vertelde me enthousiast dat er ook een Facebookgroep was waarop mensen de leukste dingen maakten en deelden. Die ben ik gaan volgen. En zo kwamen de muizen in mijn leven.

‘Ik stap even in mijn fantasiewereld, een zoete wereld zonder ellende’

Inmiddels knutselen ook mijn dochter en mijn schoonzus regelmatig mee. Mijn dochter is inmiddels het huis uit, maar ze komt hier regelmatig met mijn schoonzus om interieurstukken voor mijn muizenhuizen te maken. Het leuke van mijn hobby is dat het je creativiteit uitdaagt en je grenzen verlegt. Ik ga binnenkort een haakcursus volgen – ik kan totaal niet haken – omdat het me leuk lijkt om zelf de kleertjes voor de muizen te maken. Dat is dan weer een volgende uitdaging.

Van nature ben ik enorm rusteloos. Knutselen aan mijn muizenhuizen brengt me ook geen rust, maar wel ontspanning en afleiding. Je hoeft het journaal maar aan te zetten en je ziet de vreselijkste dingen. Dankzij mijn hobby stap ik even in mijn eigen fantasiewereld. Een zoete wereld zonder ellende.’