Rustig aan

Liggend in een hangmat of hangend op een ligbed, als het jachtige leven ver weg is, neem je je voor om met dit ‘even helemaal niks‘ door te gaan. Want als dit niet het moment is om werk te maken van onthaasten, wanneer dan wel?

Dat we met z’n allen steeds meer ‘aan’ staan, daar weet ik alles van. Hoewel ik best een overzichtelijk leven heb, heb ik toch vaak het idee dat ik nog van alles moet. Een mailtje, een afspraak, een klusje, er lijkt soms geen eind aan de to-do’s te komen. Vorige week kwam ik van yogales en voelde me ongekend ontspannen. Ik besloot via een omweg met het pontje naar huis te gaan. ‘Onthaastender’ dan dat wordt het niet wat mij betreft.

Precies op het moment dat ik bij de steiger kwam, maakte het pontje zich los en bleek ik toch minder zen dan ik dacht, want ik begon keihard te tieren. En daarna te lachen. Dit was een wake-upcall. Voordat het pontje terug was, had ik bedacht dat het maar eens afgelopen moest zijn met al dat gejaag, en dat ik vaker ‘lekker belangrijk’ zou gaan denken.

Lekker saai De tegenhanger van het bekende fomo – fear of missing out – is jomo – joy of missing out. Het is een pleidooi voor minder prikkels en meer saaiheid. Schrijver Martin Bril zei het al: ‘Je mist meer dan je meemaakt. Helemaal niet erg’.