Ochtend voor jezelf

Met drie kinderen die nog geen drie jaar in leeftijd schelen was het altijd rennen voor Antoinette toen haar dochter en zoons nog klein waren. Ze zijn nu het huis uit. Dus genieten Antoinette en haar man van de rust. Of mist ze soms de drukte?

‘Zo fijn, ik had een ochtend voor mezelf’, zei mijn collega gelukzalig toen ze een kwartiertje later dan normaal binnenkwam. ‘De kinderen waren bij oma.’ 

Ik begreep dat ze haar moment gepakt had. Alle ochtenden waarin ik vroeg mijn bed uit moest om de gymtas of zwemtas van mijn kinderen in te pakken, boterhammetjes te smeren, drinkbekers te vullen en eventuele formulieren, knutselwerkjes, bibliotheekboeken, poesiealbums en logeerknuffels klaar te leggen, staan me nog helder voor de geest. Net als de haast en drukte die bij de opvoeding steevast een rol leken te spelen. Ik wilde altijd graag een baken van rust en regelmaat zijn, maar voor mijn gevoel lukte dat bijna nooit.

Met drie kinderen die nog geen drie jaar in leeftijd schelen was het altijd rennen. Je zou denken dat het op vrije middagen minder was, maar die waren het ergst: de een had een verjaardagspartijtje, de volgende een schaaktoernooi en nummer drie wilde bij een vriendje spelen drie dorpen en twintig minuten rijden verderop. ‘Geen probleem, maar kom je hem dan om vier uur weer halen?’ Ja hoor, tuurlijk. 

De drukte bij de maaltijden. Zeker, het was ook heel gezellig, maar er was geen ontsnappen aan.
‘Niet spelen met je mes.’
‘Ga eens rechtop zitten.’
‘Wat hadden we nou afgesproken over …’ 
En dan de slag rond bedtijd. De een moest beslist nog even haar haren wassen en de ander zat ineens aan zijn huiswerk. Tegen de tijd dat ze allemaal op één oortje lagen, was ik afgepeigerd. Nee, dan nu het leven met zijn tweeën. Rustig ontbijten, op ons gemakje dineren. ‘s Avonds is het rustig en stil als we een boek of de krant lezen, het nieuws of een serie kijken. Geen gekwebbel op de achterbank meer, geen commentaren en slappe lach tijdens het eten, geen stoeipartijen als ik het journaal wil volgen. Ik mis het. Ik geniet, net als mijn collega, van de rust maar ik zou dolgraag weer eens een ochtend niet voor mezelf willen hebben.