Het nut van een medische wilsverklaring

Journalist Wies Verbeek (59) is superfit, gelukkig en gezond en hoopt dat ze nog lang van het leven kan genieten. Ze wil wel het een en ander op papier hebben voor het geval ze niet meer in staat is om voor zichzelf te zorgen. Want één ding weet ze heel erg zeker: als ze wilsonbekwaam wordt, wil ze euthanasie.

Op de hoek van mijn straat woont een man, ik schat hem eind zeventig. Elke dag zit hij in zijn ondergoed in een rolstoel voor het raam. In zijn neusgaten zitten slangen van het beademingsapparaat dat naast hem staat. Meestal kijkt hij wezenloos voor zich uit. Elke keer als ik hem zo zie zitten, draait mijn maag om van ellende. Ik heb eens aangebeld met de vraag of ik boodschappen kon doen en of hij zin had in een kop koffie met mij. Maar hij stuurde me nukkig weg. Elke keer dat ik hem zie, weet ik zekerder: dit wil ik niet! Nooit niet!

Hetzelfde dacht ik alle keren dat ik mijn moeder opzocht in het verzorgingstehuis. Ze woonde, voordat mijn zus haar in huis nam, een paar maanden in een chique villa samen met achttien andere ouderen. Allemaal dement. De een was er nog erger aan toe dan de andere. Ik vond het verschrikkelijk. Hoe goed de bewoners ook werden verzorgd, de sfeer was niet te harden. Continu zag ik de verzorgers in de weer met luiers. ‘Nee, Els is even meneer Jansen aan het verschonen.’ Of ‘Nee, mevrouw Pieterse, u mag niet weglopen.’