Longarts en antirookactivist Wanda de Kanter

Het grootste dilemma voor longarts en antirookactivist Wanda de Kanter? Dat roken wereldwijd meer en meer een sociaal-economisch probleem aan het worden is, voorbehouden aan de lager opgeleiden. ‘Je kunt niet zeggen: ‘Ik ken niemand meer die nog rookt.’ Dat is zó arrogant.’

Aan de keukentafel waar nu het interview plaatsvindt, betrapte de dochter van longarts Wanda de Kanter haar moeder op het roken van een sigaret. Dat is inmiddels dertien jaar geleden, maar Wanda de Kanter (60) vertelt het verhaal nog steeds met zichtbare emotie: ‘Ik rookte al vanaf mijn twaalfde. Nooit had ik de aanvechting gehad om te stoppen. Ja, tijdens mijn zwangerschappen stopte ik, maar altijd met de belofte aan mezelf dat ik daarna weer lekker mocht roken. Toen de kinderen er eenmaal waren, rookte ik stiekem. Als zij naar bed waren, mocht ik een sigaret. Dus ik zorgde er altijd voor dat ze er op tijd in lagen. Mijn oudste was een jaar of veertien, het zal een uur of tien zijn geweest. Wat ze nooit deed, gebeurde nu, ze kwam haar bed uit. Ik hoorde haar de trap afkomen. Ik verstijfde. Mijn eerste impuls was snel die sigaret weggooien, maar dat vond ik ook weer zo laf. Dus nam ik nog een trek, precies op het moment dat ze de keuken binnenkwam. Ze zei niks, ze keek me alleen met zulke grote ogen aan.’
Pas maanden later, tijdens een vakantie met twee andere gezinnen, toen de kinderen tijdens het avondeten mochten vertellen wat ze aan hun ouders haatten, kwam het er allemaal uit. ‘Uit de grond van haar hart zei ze: ‘Mam, je wilt dus dood!’ Dat maakte zo’n indruk. Toen was ik eindelijk klaar om te stoppen.’