Miriam: ‘Het liefst zou ik elke dag een PCR-test willen doen’

Miriam wil haar hypochondrie niet haar leven laten beïnvloeden, maar dat is soms best lastig.

Miriam (53): ‘Deze coronatijd is lastig voor mensen zoals ik. Want ik denk bij elk kuchje: daar gaan we. Ik ben gevaccineerd, maar voor mijn gevoel ben ik niet goed beschermd tegen nieuwe varianten. Het liefst zou ik elke dag een PCR-test willen doen. Een goede vriend van mij heeft een winkel, een juwelierszaak, en zit echt omhoog met personeel. Ik vind dat ik hem moet helpen, ik wil niet mijn hypochondrie mijn leven laten beïnvloeden. Maar zo’n dag is alles behalve ontspannen voor mij. Ik ben er dan van overtuigd dat ik corona oploop.

Mijn huisarts weet hoe ik in elkaar zit en neemt me gelukkig serieus. Ik ga nu niet meer met elk pijntje naar hem toe, maar verzamel al mijn klachten en ga dan eens in de zoveel tijd, zodat we alles kunnen bespreken. Dat werkt voor mij heel goed. Een paar maanden geleden dacht ik dat ik een hartaanval had. Ik voelde me niet lekker en was benauwd. Mijn man belde de ambulance en die kwam, maar er bleek niks aan de hand te zijn. Het is dan lastig uitleggen dat het voor mij echt voelt als een hartaanval. Ik maakte me ook echt zorgen en was in paniek. Maar ondertussen draait mijn brein overuren: is het dan kanker? Heb ik longkanker? Is het toch mijn hart? Zien ze niet iets over het hoofd? Moet ik toch niet een nieuw onderzoek? En dan begint het weer van voren af aan.

Ik denk dat ik mijn angst voor ziektes heb opgelopen in mijn jeugd. Een vriendin van mijn moeder op wie ik heel dol was, overleed aan kanker. Voor mijn gevoel was ze van de ene dag op de andere weg. Dat heeft veel indruk op mij gemaakt. Als kind heb ik daardoor vaak gedacht dat ik doodging. Ik kan inmiddels redelijk goed met mijn angst leven. Ik heb geleerd om mezelf gerust te stellen aan de hand van Chinese geneeskunde. Dat klinkt wat vaag, maar het idee is dat als je iets onder de leden hebt, je ogen, tong of huid een andere kleur krijgen. Daar kijk ik dan ook altijd als eerste naar als ik bang ben. Dat betekent niet dat ik er altijd gerust op ben. Ik had laatst ineens een soort moedervlek op mijn been. In mijn gedachten was het een uitgezaaide melanoom, ik had er pijn in mijn buik van. Op een verjaardagsfeestje heb ik er een dermatoloog, die daar ook was, naar laten kijken. Beetje lullig om dat op een feestje te doen, maar ik was echt in paniek. Het bleek gelukkig een ouderdomsvlekje te zijn.’