Maartje: ‘Als hypochonder niet gehoord worden is frustrerend’

Maartje (34): ‘Mijn hypochondrie is ontstaan doordat ik eigenlijk al lang klachten had en uiteindelijk in een medisch circuit terechtkwam. Ik was als kind altijd ziek, ik heb alle denkbare kinderziektes gehad, en was dan ook meteen extreem ziek. Een verkoudheid werd bij mij een longontsteking. Daarnaast waren mijn ouders heel beschermend. Ik ben enig kind en met name mijn vader maakte zich altijd heel druk om mij.

Rond mijn vijfentwintigste ging het niet goed met me. Ik raakte manisch- depressief en dacht dat ik iets aan mijn hart had. Artsen konden niks vinden, dus ben ik zelf gaan zoeken. Ik speurde het hele internet af, ik ken alle ziektes die op Wikipedia staan uit mijn hoofd. Ik was op zoek naar geruststelling, maar werd er juist heel onrustig van. Als mijn maag begon te borrelen, dacht ik dat dat bij mijn ‘hartaandoening’ hoorde. Omdat ik mijn psychische klachten niet onder controle kreeg, is er gelukkig verder onderzoek gedaan. Uiteindelijk is ontdekt dat ik het Triple X syndroom heb: ik heb een X-chromosoom te veel. Dat kan zich op verschillende manieren openbaren. In mijn geval uit het zich in hypermobiele gewrichten, en ik ben angstiger dan normaal. Dat laatste heeft mijn hypochondrie versterkt. Ik heb veel last van zenuwpijnen en als ik dan een steek in mijn borst voel, denk ik meteen dat er iets met mijn hart aan de hand is.

Ik heb veel therapie gehad, waaronder cognitieve gedragstherapie en VERS-therapie (Vaardigheidstraining Emotie Regulatie Stoornis), om mijn emoties te reguleren. Dus minder impulsief denken en handelen, maar eerst afwachten wat er gebeurt. Ik ben ook toegepaste psychologie gaan studeren, omdat ik wilde weten hoe mijn brein in elkaar zit. Mensen schamen zich voor hun hypochondrie, dat heb ik ook gedaan. Ik heb vaak de spoedlijn gebeld omdat ik dacht dat ik een hartaanval had, en dan zei de huisarts dat ik de spoedlijn hiervoor niet kon bellen. Ik vond dat moeilijk om te horen, want voor mij was het écht waar. Vrienden begrepen het ook niet altijd. Die zeiden dat er niks aan de hand was, dat het tussen mijn oren zat. Niet gehoord worden is pijnlijk en frustrerend. Mijn hypochondrie is nog niet helemaal weg, maar ik kan er wel beter mee omgaan. Ik denk niet meer mete en als ik een steek bij mijn hart voel: ik ga dood. Ik ben er nu ook open over. Ik werk voor ikbenopen.nu, een platform waarop ervaringsdeskundigen hun verhaal delen en deel mijn leven via Instagram (@eersteklasbrokkenpiloot), omdat ik denk dat openheid tot meer begrip leidt.’