Alles voor het perfecte plaatje

Voordat ze het wist lag Antoinette op haar buik op een kade om precies die ene foto te schieten. Ze deed mee aan Het Perfecte Plaatje en voelde zich tijdens de jurering net een scholier die op een rapportcijfer wacht: ergens tussen hoop en vrees.

Ergens begin dit jaar kreeg ik een telefoontje met de vraag of ik mee wilde doen aan Het Perfecte Plaatje, een televisieprogramma waarin bekende Nederlanders foto’s maken die vervolgens door vakfotografen gejureerd worden. Toevallig één van mijn lievelings­programma’s. Het gaat niet om de persoonlijke ontboezemingen van de BN’ers in kwestie, er worden geen mensen afgekraakt. Je levert een product en wordt daarop beoordeeld. En ook voor de kijkers valt er veel te leren: de jury is helder in haar oordeel en sterk in de onderbouwing daarvan. Normaal doe ik niet gauw mee aan programma’s met BN’ers, maar dit kon ik niet weerstaan. En dus ging ik onder deskundige begeleiding aan de slag met een superprofessionele systeemcamera en moest ik me verdiepen in sluitertijden, diafragma-instellingen, sluitertijden en iso-waarden.

Ik wist niet dat ik nog steeds zo onzeker kon zijn

ANTOINETTE

Na een korte cursus konden mijn collega-­BN’ers en ik aan de slag. Al snel sloeg mijn optimisme om in vertwijfeling. Wat heb ik dit onderschat! Waar ik bij het kijken van het programma vaak heb gedacht: o, dat had ik héél anders gedaan, of: dat kun je toch simpel oplossen, en: wat een rare hoek kiest die fotograaf uit, bleek in de praktijk alles weerbarstiger dan ik voor mogelijk had gehouden.

Niet alleen het maken van de foto’s vergt veel meer kennis, inzicht en creativiteit dan ik had gedacht, ook het proces van het inleveren van de foto, het wachten op de uitslag en omgaan met het commentaar is tergend. Het overkomt me eigenlijk nooit meer dat ik rapportcijfers krijg voor de dingen die ik maak. Natuurlijk heb ik wel te maken met kijkcijfers na een uitzending van RADAR, maar dat is toch iets anders. Zo’n uitzending maken we met z’n allen, en de cijfers zijn ook afhankelijk van andere factoren. Maar de foto’s die ik maak zijn het resultaat van mijn eigen keuzes: de hoek die ik heb gekozen, de compositie, de bewerking, de styling.

Ik voelde me tijdens de jurering vaak net een scholier: zenuwachtig en ergens tussen hoop en vrees. Op die momenten ging ik aan alles twijfelen, en viel mijn foto vergeleken met die van andere kandidaten in mijn hoofd desastreus uit. Ik wist niet dat ik nog steeds zo onzeker kon zijn. Ook herkenbaar uit mijn middelbareschooltijd was het voortdurende calculeren: als ik een 5,5 heb in plaats van een 4, dan red ik het wel, want dan is het gemiddeld toch nog net een voldoende. Bloedfanatiek werd ik ervan, waardoor ik zonder erbij na te denken voor het oog van de camera op mijn buik op een kade ging liggen om die ene foto te schieten, of in het water ging staan.

‘Kijkers leren je op een heel andere manier kennen’, zei een van de medewerkers onlangs tegen me. Ik denk dat dat klopt, maar het opmerkelijke is dat ik vooral mezelf heel anders heb leren kennen. En dat is nou precies waarom dit, ondanks alle stress en frustratie, zo’n ontzettend leuke ervaring was.

Dit najaar is Het Perfecte Plaatje te zien op RTL4 vanaf 16 oktober.