Op mijn paard langs watervallen en door groene valleien

Vanaf haar dertiende wilde Loethe Olthuis een paard, het liefst een IJslander. Maar er was altijd een reden waarom ze dat verlangen wegstopte. Pas op haar 66ste gaf ze eraan toe. ‘Ik kan nog steeds niet geloven dat zo’n prachtig, vrij, blij dier echt van mij is!’

LOETHE OLTHUIS is culinair onderzoeksjournalist. Ze verzorgt onder andere de proeverijen van RADAR+ en schrijft onze Weet wat je eet-rubriek. Ze droomde jaren over een eigen IJslands paard en besloot die droom te laten uitkomen.

Droom één. Ik ben grootgebracht met verhalen over zwemmen in warme bronnen in de sneeuw, noorderlicht, wilde paarden, bruisende watervallen en vlakten met geurige arctische tijm. Mijn moeder had namelijk voor haar huwelijk met mijn vader een jaar in IJsland gewoond. Daar wilde ik naartoe!

Droom twee. Ik was tien jaar toen ik voor het eerst op een paard zat. Een dikke witte pony, die Lindy heette. Lindy ging in draf en ik viel eraf. Tot verbazing van mijn ouders gaf ik geen kik en klom terug op Lindy’s rug. Ik ben er die middag nog een paar keer afgevallen, maar Lindy was het begin van een levenslange verslaving aan paarden.