Nu even niet, ik lees

Judith en de vliegen

Judith Herzberg is met afstand de meest gelezen dichter van Nederland. Daarom is het goed nieuws dat een vroege bundel van haar nu opnieuw in druk is verschenen. Voor velen zullen deze gedichten nieuw zijn.

In 1970 verscheen de eerste uitgave van Vliegen, een bundel gewijd aan dit weinig bezongen insect. In 30 korte, titelloze versjes, vaak maar vier regels lang, cirkelt Herzberg om de vlieg heen. Soms vereenzelvigt ze zich ermee, soms spreekt ze hem aan.

Zoals altijd zijn haar observaties verrassend en toch onmiddellijk herkenbaar: meestal een magere houtsjouwer, maar een mier met een dode vlieg voor zich uit werd opeens een geweldige centaur.

Extra leuk: Herzberg illustreerde het boekje zelf met vrolijke pentekeningen in zwart-wit van, jawel, vliegen. Eén ding is zeker: nadat je dit lieve boekje hebt gelezen, kijk je met andere ogen naar dode vliegen in je vensterbank, en dat is met de zomer op komst mooi meegenomen.

Ook als je niet van gamen houdt

Sam en Sadie leren elkaar als kinderen in 1987 kennen in een ziekenhuis: hij ondergaat daar operatie na operatie voor zijn bij een auto-ongeluk verbrijzelde voet, zij hangt daar rond omdat haar zusje op de afdeling oncologie ligt. Ze vinden elkaar in hun liefde voor gamen.

Fast foward naar een jaar of tien later: ze komen elkaar toevallig tegen, pakken de draad weer op en gaan zelf een game ontwikkelen. Sams kamergenoot Marx wordt hun manager – eerst bij wijze van grap, algauw blijkt dat ze hem hard nodig hebben, want hun allereerste game wordt een groot succes.

Hoe nu verder? Morgen en morgen en morgen van Gabrielle Zevin is een onweerstaanbare roman over de liefde. Niet per se de romantische, maar de even mooie en soms moeilijke liefde die je voor vrienden kunt voelen. Het is een boek waarin je wil blijven doorlezen, zelfs/ook als je helemaal niks van gamen weet.

Seks, schuld en schaamte

Altijd fijn, een roman van Niccolò Ammaniti. De Italiaanse schrijver, bekend van Ik haal je op, ik neem je mee komt ditmaal met een zwarte komedie over het zompige Romeinse societyleven.

In Het intieme leven maken we kennis met Maria Cristina Palma (42). Getrouwd met de Italiaanse premier, onlangs uitgeroepen tot de mooiste vrouw ter wereld en bovendien koningin van WikiFeet (dé plek voor voetfetisjisten). Maar ook een vrouw die al zo veel dierbaren heeft verloren dat haar bijnaam Maria Triestina luidt.

Op een saai feestje waar ze tegen haar gewoonte in te veel drinkt, loopt ze een kennis van vroeger tegen het lijf, een vriend van haar overleden broer. Dat is het startsein van een hallucinante week waarin haar comfortabele leventje van shoppen, massages en kurkumathee compleet op zijn kop komt te staan. Wie is de echte Maria Cristina Palma? Ammaniti trakteert ons op een smakelijke mix van seks, schuld en schaamte.

Boze stiefmoeder

De vader van presentator en documentairemaker Hadassah de Boer wordt steeds vergeetachtiger. En alsof dat al niet erg genoeg is, zitten in het geheugen van zijn vrouw Trix, Haddasah’s stiefmoeder, inmiddels nog veel meer gaten. Het stel kan niet meer zelfstandig wonen, dat is voor iedereen duidelijk, behalve voor henzelf. En zo begint het grote mantelzorgen voor Hadassah en haar familie.

Het gaat van ziekenhuis via verpleeghuis naar ziekenhuis. Net als ze denken dat alles goed is geregeld, gebeurt er iets waardoor ze opnieuw kunnen beginnen. En dan is er nog de complicerende factor dat Hadassah en Trix nooit goed met elkaar konden opschieten, en nu de laatstgenoemde dement is, wordt dat er niet beter op.

In De vrouw van mijn vader beschrijft Hadassah de Boer met lichte pen hoe het gaat wanneer (stief)ouders de weg kwijtraken. Het levert een voor mantelzorgers herkenbaar boek op waarbij ook regelmatig te grinniken valt.