En toen was dat stadje niet zo schattig meer
Terwijl Mischa het Italiaanse plaatsje Gallipoli inrijdt, merkt ze nauwelijks de borden met Zona Trafico Limitato op.

Een tandarts heeft ook weleens een gaatje. Een kapper kan wakker worden op een badhairday. Een chef-kok laat soms iets aanbranden. Dus maakt een presentator van een consumentenprogramma zelf een fout waar ze haar luisteraars uitgebreid voor waarschuwt? Ja (steekt hand omhoog); present!
Natuurlijk had ik in mijn rechterooghoek wel een verkeersbord gezien. Iets roods en ronds met daarboven een paar Italiaanse zinnen die ik niet begreep. Ik had niet uitgebreid de tijd om het bord echt goed te bekijken, want er reden auto’s achter ons en Italiaanse automobilisten staan nou niet bepaald bekend om een enorme dosis geduld. Dus we reden door. Over een schattig weggetje rechtstreeks het centrum van het pittoreske Italiaanse stadje in. Gallipoli. Een naam die klonk als een rijkelijk belegde pizza. En wat was het goed bereikbaar met de auto!
Toen we de auto parkeerden, twijfelde ik of het wel of geen betaalde parkeerplaats was. Er stonden geen borden en geen parkeerautomaten. Ik vroeg het aan een bewoonster en zij legde mij al druk gebarend uit dat het toch echt vietato was om hier met onze macchina te rijden en dat we zeker weten een boete moesten pagare. Hoe kon ik zo stom zijn? Kort geleden zat het nog in onze eigen uitzending van RADAR Radio, met de duidelijke waarschuwing: kijk in Italië uit voor de zogenaamde ZTL-zones, oftewel de Zona Trafico Limitato. Verboden in te rijden voor toeristen. Doel hiervan is de historische gebouwen en de binnenstad te beschermen tegen een overvloed aan schadelijke uitlaatgassen.
Het stadje zag er opeens een stuk minder schattig uit. Terwijl we langs prachtige kerkjes en idyllische terrasjes liepen, piekerden we over hoe hoog die boete zou zijn. Honderdvijftig euro, had ik gelezen in een mail van een consument die, net als wij, onoplettend was geweest. En terugdenkend aan onze eigen RADAR-uitzending, herinnerde ik me dat als je een huurauto hebt – present! – die boete nog hoger is, omdat je daarnaast ook nog de administratiekosten aan het autoverhuurbedrijf moet betalen.
Steeds als de brievenbus kleppert, kijk ik verschrikt op. Is daar de boete?
Op de terugweg keek ik nog eens goed achterom. Daar stond het bord, een duidelijke rode cirkel, inderdaad met de befaamde Italiaanse woorden Zona Trafico Limitato erboven. Daaronder een bord met een pictogram van een politiemannetje en nog meer Italiaanse zinnen. Natuurlijk begrijp ik dat Italiaanse gemeentes willen voorkomen dat hun schattige stadscentra worden bedolven onder de auto’s. Maar kan iemand mij uitleggen waarom de menukaarten in de Italiaanse restaurants wél een Engelse vertaling bevatten en de verkeersborden niet? Die vakantie in Italië lijkt alweer eeuwen geleden. Inmiddels vallen de blaadjes hier van de bomen. Iedere keer dat de brievenbus kleppert, kijk ik verschrikt op. In afwachting van het ongewenste souvenir: De Boete. Die je – zoals ik in mijn eigen uitzending verkondigde – maar beter meteen kunt betalen (mits je uiteraard zeker weet dat je daar ook echt hebt gereden), omdat je anders een verhoging riskeert. Totdat die boete écht op de mat valt, ga ik maar eens wat van mijn eigen oude uitzendingen terugluisteren.