Nieuwe avonturen

Als twee van haar kinderen op kitesurfles gaan, besluit Antoinette mee te doen. Ze ziet zich al over de golven glijden terwijl haar familie bewonderend toekijkt. Maar het avontuur pakt iets anders uit.

Is er ooit een tijd geweest dat we zo snakten naar nieuwe avonturen
als nu? Na een lange winter waarin we meer aan huis gekluisterd waren dan ooit, gevolgd door een koude lente. Nu de zon er echt is wil ik eruit, zo’n behoefte heb ik aan nieuwe ervaringen.

Een paar jaar geleden had ik dat ook, net op het moment dat twee van mijn kinderen en een vriendje zich inschreven voor een kitesurfcursus. Aangezien ik toch degene was die ze erheen moest brengen, bedacht ik dat het een heel goed idee was als ik ook mee zou lessen. In een visioen zag ik helder voor me hoe cool het zou zijn als ik bij mooi weer geruisloos over de golven zou glijden, de wind in het zeil en in mijn haren, de bewonderende blikken van mijn familieleden die me gadesloegen vanaf het strand, het gevoel van voldoening erna. 

Daar stonden we in klamme wetsuits, op een zonnige maar ook koude dag in het Veluwemeer. De leraar leek zo uit een keukenmeidenroman weggelopen te zijn: gespierd, bruin gebronsd, gebleekte blonde krullen. Waar de jongelui de techniek van het oplaten en besturen van de kite in ongeveer een uurtje onder de knie hadden, bleek juist mijn kite heel onhandelbaar. De wind blies in mijn buurt uit verschillende richtingen, mijn touwen raakten steeds geheel vanzelf in de knoop en als ik de kite naar links stuurde, ging hij naar rechts. De knappe leraar bleef zo vriendelijk en geduldig dat ik me steeds meer een kneus begon te voelen.

Op het moment dat de anderen met een plank gingen oefenen, mocht ik proberen een beetje te ‘zeilen’, waarbij ik mijn lichaam als boot – of plank, vul maar in – zou gebruiken. Met heel veel moeite kreeg ik de kite waar hij moest zijn, hoog aan de hemel. En dan is er een regel, ik moet het hier toch even uitleggen, dat als de wind vol in de kite gaat en je kunt hem niet houden, dat je dan de ‘bar’, waar de kite met touwen aan vastzit, van je af moet duwen. Maar als je onzeker bent, zoals ik, is de natuurlijke reflex juist dat je hem uit alle macht naar je toe trekt. En dan is de kite de baas.

Ik ben meters over het water gesleurd, voelde letterlijk het water opbollen onder mijn oogleden en realiseerde me op exact dat moment: ik ben liever zelf dat familielid dat op strand vol bewondering de kitesurfers op het water gadeslaat. Geen gevoel van voldoening toen ik me weer aankleedde, wel van intense opluchting. 

Niet alle nieuwe avonturen gaan zoals je vooraf hoopt, maar ik heb er geen spijt van gehad, ik heb geen blessures opgelopen en toch wat geleerd – vooral over mezelf. Achteraf gezien heb ik het meest genoten van de voorpret, maar is dat niet vaak zo, bij nieuwe avonturen? Op een motor ga ik me trouwens niet wagen, al doet de foto bij deze column anders vermoeden. Ik doe wel gewoon alsof ik op een motor zit als ik op mijn nieuwe elektrische fiets door de bossen zoef.

Lees ook deze bijlage

Kicken op gevaar

Kicken op gevaar

Gedijt de doorsneemens prima bij een overzichtelijk en rustig leven, er zijn ook types die stierlijk verveeld raken bij voorspelbaarheid en routine. Zij gaan op zoek naar kicks. ‘Thrillseekers blijven verlangen naar meer, beter en heftiger.’

Verder lezen