Suus Ruis onderzoekt haar koopverslaving

Journalist Suus Ruis koopt veel en vaak en vindt dat het de spuigaten uitloopt. Ze legt zichzelf een maand lang een shopverbod op en praat met een psychotherapeut en een consumentenpsycholoog.

Nadat ik een boek had gekocht dat ik per se moest hebben om er vervolgens achter te komen dat exact hetzelfde boek al een jaar of twee (ongelezen!) in mijn kast stond, wist ik dat ik iets moest gaan doen aan mijn koopgedrag.

Of ik koopverslaafd ben? Hm, nee, dat geloof ik toch niet. Het is niet dwangmatig, ik kan heel goed items weer úít mijn winkelmandje gooien en vermijd de stad angstvallig tijdens Black Friday. Mij te druk. Maar ik koop wel veel te veel. Een boek hier, een blouse daar, een yogalegging (ik heb er namelijk slechts tien), supplementen, knuffels en piepspeeltjes voor mijn hond, flashcards voor mijn tiener (die hij nooit gebruikt), nieuwe notitieblokken, et cetera et cetera.

Oh, en ik koop daarnaast gewoon veel te veel levensmiddelen bij de supermarkt. Ik ben druk en chaotisch en vergeet altijd wel iets, waardoor ik vijf à zes dagen per week de grootgrutter vanbinnen zie. En als ik daar dan toch ben, neem ik ook weer andere dingen mee. En ja, ik wéét dat ik lijstjes moet maken. Dat doe ik ook, maar die vergeet ik dan meestal. Als ik naar de markt ga voor een zakje noten, kom ik thuis met een sjaal, acht verschillende soorten kaas, tulpen en batterijen. En met een beetje pech zonder noten.

Mijn koopgedrag zorgt ervoor dat ik onnodig bakken met geld uitgeef – zonde voor mijn portemonnee, maar zeker ook voor het milieu. Want ik consumeer me een ongeluk. Inderdaad, goed voor de economie, maar dat is dan ook het enige positieve.

Ik doe zoals gezegd zo veel boodschappen, krijg daardoor lang niet al het eten wat ik koop op en gooi dus ook veel weg. Ik voel me daar heel schuldig over, want al dat consumeren en verspillen is hartstikke slecht voor de planeet.

Als ik naar de markt ga voor een zakje noten, kom ik thuis met een sjaal en acht verschillende soorten kaas