Nu even niet, ik lees

Nouveau-hoofdredacteur Claudia Straatmans munt de term ‘lifestyle- wandelen’, en in een tijd waarin veel mensen de paden op en de lanen in gaan, komt die als geroepen. Straatmans wandelt graag en vaak, maar tegenover het afzien dat het lopen soms kan zijn, moeten wel beloningen staan. Zoals ze zelf zegt: Straatmans loopt voor lekkers. Denk: goede koffie, een knisperend koel glas witte wijn (of een heerlijk stuk taart), zijdezachte lakens. In haar lifestyle-wandelboek verstrekt ze met gulle hand tips voor mooie routes (wist je al dat Noord-groningen het Toscane van Nederland is?) en dito lekkers (regendouches! Cava per glas!), en met voor elk wat wils. Voor de beginnende wandelaar zijn er routes van drie tot vijf kilometer, ervaren krachten kunnen mindwanderen (20 kilometer+), lopen een pelgrimstocht en/of gaan wijnwandelen in het buitenland. Ook laat Straatmans BNW’s (Bekende Nederlandse Wandelaars) als Sacha de Boer en Igone de Jongh vertellen over hun favoriete wandelingen.

Was het een ongeluk of een racistisch gemotiveerde moord? Deze vraag is wat de personages bindt in De zaak aan Highway 62, de veelstemmige roman van de Marokkaans-Amerikaanse schrijfster Laila Lalami. Driss heeft net zijn restaurant afgesloten als hij, een Marokkaanse immigrant, op een avond wordt doodgereden. De chauffeur van de auto rijdt door. De enige getuige van het voorval durft zich niet bij de politie te melden omdat hij illegaal in Amerika is en bang is voor deportatie. De dood van Driss en de nasleep daarvan worden vanuit verschillende perspectieven belicht. Zijn dochter, de componist Nora; haar schoolvriend Jeremy, een Irak-veteraan; Erica, de Afro-Amerikaanse politie- vrouw die de zaak onderzoekt en Nora’s moeder, Driss’ weduwe Maryam. Ook Driss zelf komt aan het woord. Familiegeschiedenis, whodunit én liefdesverhaal ineen, in De zaak aan Highway 62 wordt één ding heel duidelijk: deze personages zijn allemaal Amerikanen, maar als het erop aankomt toch vooral buitenstaanders.

Zoals veel mensen had de Britse journaliste Natascha Lunn torenhoge verwachtingen van de liefde – maar wat wist ze er eigenlijk van? Heel weinig. Geen wonder misschien dat de liefde lang buiten haar bereik bleef. En toen ze hem eindelijk had gevonden, bleek dat helemaal niet het einde van het verhaal te zijn, maar in zekere zin pas
het begin. Lunn komt tot de conclusie dat we meer over de liefde zouden moeten weten. Het is het startpunt van haar inspirerende boek Gesprekken over de liefde, een persoonlijke zoektocht naar de liefde in al zijn verschijningsvormen – die tussen romantische geliefden, tussen ouder en kind, broers en zussen, vrienden en vriendinnen. Ze deelt eigen ervaringen en spreekt met mensen die er verstand van hebben, onder wie Alain de Botton, Philippa Perry, Susie Orbach en Esther Perel. Uitsmijter van ieder gesprek is de vraag: wat had je graag eerder willen weten over de liefde? De antwoorden verrassen.

Ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag is Kees van Kooten in zijn oeuvre – op Treitertrends uit 1969 volgden nog 27 andere, veelal autobiografische boeken – gedoken, met als resultaat de kloeke bundel De tachtigjarige vrede. Hierin verzamelde hij – inderdaad – tachtig van zijn beste verhalen, die hij allemaal ook enigszins herschreef. Van ‘Mijn geboortedag’ tot ‘Een Nederhekel hebben’– het zijn allemaal stukken die autobiografisch zijn en/of een fraai tijdsbeeld geven. Natuurlijk ontbreken klassiekers als ‘Een koffer vol poep’ en ‘Poezen eigen deurtje’ niet (evenmin als de songtekst van de hit Toen was geluk heel gewoon, die ook van Van Kootens hand is). De tachtigjarige vrede wordt zo een vrolijke kennismaking voor degenen die nog onbekend zijn met Van Kootens taalgymnastiek; voor de liefhebbers is het een feest van nostalgie, met kleine onthullingen zoals dat vriend Romke met wie Van Kooten ooit ‘reddeloos huilde’ bij de film E.T. in werkelijkheid zijn vriend Remco Campert was.