Groot geluk

Pas als ze dagenlang niks hoort van twee van haar kinderen die door Australië reizen, realiseert Antoinette Hertsenberg zich wat haar eigen ouders hebben moeten doorstaan toen zij op wereldreis was en er nog geen mobiele telefoons bestonden.

Toen ik begin twintig was ging ik op wereldreis. Na een paar jaar hard werken en veel sparen vertrokken we. Een rugzak, een paar goeie schoenen en een treinticket dat ons via Moskou en Irkoetsk naar Peking bracht. Daar reisden we rond met bussen, treinen (de legendarische ‘hard seat’), bootjes en zelfs etappes op de fiets. Het China van 1991 was betoverend: er waren echt negen miljoen fietsen in de hoofdstad, en de provinciesteden waren zeer authentiek. Na China volgden Nepal, India, Thailand, Laos en Indonesië.

Wat als ze beroofd zijn? Wat als ze verdwalen en niemand kunnen bereiken? Wat als…?

ANTOINETTE

In die tijd hadden we geen mobiele telefoons. Gewoon telefoneren was schreeuwend duur. Dus communicatie met het thuisfront ging via brieven die poste restante verstuurd werden. Dat wil zeggen: ze werden naar een postkantoor gestuurd dat ik aan de thuisblijvers had opgegeven, waar ik ze dan tussen alle andere brieven uit moest vissen. Er was wel net de zeer nuttige uitvinding van de fax: dan schreven we een brief en faxten die op het postkantoor naar iemand die zo’n ding op zijn werk had staan. Dan kreeg je dezelfde dag nog antwoord: een unicum. Via brieven duurde het weken.

Wat als…?

Nu ben ik zelf de thuisblijvende ouder: twee van mijn kinderen zitten in Australië. Bijna elke dag wordt er heen en weer geappt. Tot ze laatst een paar dagen geen bereik hadden. Ze hadden daar zelf ook niet op gerekend, en dus niet aangekondigd dat ze offline zouden zijn. Drie dagen lang zag ik dat mijn appjes niet aankwamen. Kreeg ik geen enkele reactie. En besefte ik voor het eerst wat mijn ouders hebben moeten doorstaan in ’91, als ze wekenlang geen bericht kregen. Dat je als ouder heus weet dat het waarschijnlijk wel goed gaat, maar dat er toch gedachtes opvlammen: wat als ze beroofd zijn? Wat als ze verdwalen en niemand kunnen bereiken? Wat als…? Ik vond mezelf een zeur, ik wist dat ik over­bezorgd was, en dat ik het moest loslaten, maar oh wat was ik blij toen ik twee blauwe vinkjes zag verschijnen op WhatsApp!