Spelletje doen?

Weet waar je aan begint als je met Antoinette Hertsenberg een spelletje speelt. Ze wil namelijk per se winnen. Dat was al zo op de middelbare school en dat gaat ook deze zomer op vakantie met haar familie weer gebeuren. En dan was er ooit die quiz waar ze aan meedeed…

Ik ben nogal fanatiek met spelletjes. Als we spelen wil ik diep vanbinnen gewoon echt winnen. Dat is ook de lol van het spel: als je winnen helemaal niet belangrijk vindt, dan is het ook niet spannend. Toen ik op de middelbare school zat gingen we met een groep vrienden altijd een potje risken voordat we uitgingen. Maar dan ook met het mes op tafel, geheime verbondjes afspreken op de gang en elkaar zonder enige wroeging vernietigen op het slagveld. En na afloop veel lachen met elkaar op de fiets naar de kroeg, want willen winnen betekent niet dat je niet tegen je verlies kunt.

We kwamen elkaar vijfentwintig jaar later weer tegen op een reünie, en spraken af nog eens een keertje te risken for old times’ sake. Dat werd een groot succes. We bleken nog net zo fanatiek en de gezelligheid en gesprekken kwamen vanzelf tijdens en na het spelen. Inmiddels risken we een à twee keer per jaar; het blijkt een unieke manier om vrienden niet uit het oog te verliezen in onze drukke levens. Hoewel ik me niet schaam voor mijn fanatisme in die veilige groep vrienden, is dat toch anders op tv.

Ik werd ooit uitgenodigd voor een quiz over een jaar, in mijn geval het jaar 1986, gepresenteerd door Harmen Siezen. De avond tevoren las ik voor de zekerheid maar eens Het aanzien van 1986 van a tot z door, hoewel de redactie had gezegd dat dat niet nodig was. De uitzending was verschrikkelijk. Ik wist echt alles, had mijn hand al bij de knop voordat Harmen zijn vraag had kunnen formuleren, en ik riep zelfs allerlei feiten die er niet toe deden. Ik ben een absolute onbenul als het gaat om voetbal, maar nu riep ik over de WK-finale Argentinië-Duitsland in 1986: ‘Het werd 3-2, Maradona niet gescoord!’ En toen Harmen voorzichtig begon aan een vraag over vernieuwend theater onderbrak ik hem: ‘Going to the dogs, Wim. T. Schippers.’ Ik kon mezelf gewoon niet tegenhouden, maar gezellig werd het niet.

Toen ik het programma later op tv terugzag, schaamde ik me rot. Met terugwerkende kracht ben ik blij dat er toen nog geen social media bestonden, en er geen filmpjes viraal konden gaan. Het was een goede les: spelletjes kan ik beter in familie- en vriendenkring spelen. Ik ben ze voor de vakantie alweer bij elkaar aan het zoeken, want er gaat weer veel jong spul mee en die houden er ook van. Nu al zin in!